top of page
Zoeken

Deze patiënt zal ik niet snel vergeten...

Christiaan Vermaas

Een jonge patiënt met een hartinfarct schoot in tranen bij het horen van deze pianomuziek.

 

Hij was net 1 dag opgenomen in het ziekenhuis, nadat hij de dag ervoor plotseling een hartinfarct had gekregen tijdens het sporten in de sportschool.

 

Gelukkig was hij daar niet alleen, anders had het weleens heel anders kunnen aflopen. De ambulance was snel ter plaatse en in het ziekenhuis bleek dat er een acuut hartinfarct was, waarvoor hij direct een dotterprocedure onderging. Dit verliep vlekkeloos en de schade aan het hart bleek door de snelle behandeling mee te vallen.

 

De emotionele schade daarentegen was groot. Veel familieleden van hem hadden op jonge leeftijd een hartinfarct gehad en enkelen waren daaraan ook overleden. Maar niemand had zo jong als hij een hartinfarct gekregen, terwijl hij juist een fanatiek sporter is. Zijn grootste angst was letterlijk werkelijkheid geworden.

 

Nietsvermoedend zat ik tijdens een rustige avonddienst piano te spelen in de centrale hal van het ziekenhuis toen een van de CCU verpleegkundigen tegen mij zei: “Ik heb een patiënt die dit heel mooi vindt en het zou waarderen als jij een aantal nummers voor hem speelt.”

 

Een paar minuten later kwam de verpleegkundige terug met de patiënt en een groot deel van zijn familie. Ik speelde nog een aantal nummers en was ontroerd door de reactie van de patiënt en zijn familieleden. Ze stonden allemaal met tranen in hun ogen en bedankte me voor het spelen.

 

Ik was totaal verrast, sprakeloos en me niet bewust van de emotionele impact van muziek op patiënten.

 

Als zorgverlener heb ik bijna altijd mijn medische pet op. Ik behandel pijn en stress die bij een ziekenhuisopname komen kijken met medicijnen. Vaak grijp ik op de IC naar medicijnen zoals morfine of oxazepam in de hoop het verblijf in het ziekenhuis wat dragelijker te maken.

 

Hierbij vergeet ik regelmatig dat er ook bewezen niet medicamenteuze therapieën zijn die als aanvulling op de medicijnen gegeven kunnen worden. Dat zal ik na deze ervaring overigens niet meer zo snel vergeten.

 

Nu weet ik dat muziek de productie van endorfines (gelukshormoon) stimuleert, wat helpt om pijn en stress te verminderen. De vermindering hiervan draagt bij aan een sneller herstelproces.

 

Achteraf realiseer ik me dat de tranen van de patiënt en zijn familie tranen van geluk en blijdschap waren die loskwamen na een bizarre en turbulente dag in het ziekenhuis. Het besef dat hij te nauwernood aan de dood ontkomen is, was nog niet helemaal ingedaald. De muziek liet hem en de familie dit beseffen.

 

Ik ben dan ook heel blij dat er stichtingen zijn zoals MuzIC en Muziekids die wekelijks langskomen om muziek te spelen op de IC en kinderafdelingen in het ziekenhuis.

 

De patiënt maakt het overigens goed en heeft het ziekenhuis inmiddels verlaten dankzij de tomeloze inzet van het zorgpersoneel in het ASZ. Nu volgt een lange weg van herstel en revalidatie. Ik wens hem heel veel succes en sterkte.



Christiaan achter de vleugelpiano aan het spelen voor een patiënt
Piano spelen in de centrale hal in het Albert Schweitzer Ziekenhuis


54 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Kommentare


bottom of page