Naar mijn idee zou de zorg een geoliede machine moeten zijn, waarbij elke afdeling elkaar ondersteunt en waar nodig zelfs versterkt.
De realiteit is dat afdelingen nauwelijks met elkaar communiceren, waardoor de tandwielen van de machine eigenlijk niet op elkaar aansluiten. En dat vind ik onnodig, want elke afdeling heeft hetzelfde gezamenlijk doel, namelijk zinnige zorg leveren, waarbij de nadruk ligt op kwaliteit en niet op kwantiteit.
Een voorbeeld waar ik zelf als arts-assistent tegenaan loop. Ik werk dagelijks met een elektronisch patiëntendossier (EPD), waarbij ik soms merk dat bepaalde functionaliteiten in het EPD niet naar behoren functioneren of efficiënter kunnen.
Als ik dan zo’n probleem signaleer en ik denk een goed idee te hebben om dit op te lossen, dan zou je denken fluitje van een cent, contacteer ICT en dan passen zij het aan. Helaas werkt het dus niet zo, want vaak moet ik eerst een tussenpersoon contacteren.
Die tussenpersoon kaart het dan vervolgens weer aan op bestuurlijk niveau aan en zij nemen vervolgens contact op met de ICT’er van het EPD. Voor je het weet ben je maanden verder en is het probleem nog steeds niet opgelost.
Naar mijn idee een veels te complex en tijdrovend systeem. Zorg voor een meldpunt, waarbij zorgverleners op een laagdrempelige manier ICT problemen kunnen aankaarten. Overigens geldt dit voor het gehele zorgsysteem.
We moeten een omgeving creëren waarbij dingen eenvoudig aangekaart kunnen worden. Het systeem nu maakt mij moedeloos, waardoor ik de mentaliteit krijg, van tsja ik kan het wel aankaarten maar er gebeurt toch niks mee.
De belangrijkste scheiding in de zorginstellingen waar ik heb gewerkt, is die tussen het bestuurlijk niveau en de mensen op de werkvloer. Op bestuurlijk niveau worden de beslissingen gemaakt die gevolgen hebben voor de mensen op de werkvloer, zonder dat zij echt luisteren naar de mensen op de werkvloer.
En daar stoor ik mij aan, want de mensen op bestuurlijk niveau hebben geen idee wat er speelt op de werkvloer. Veel mensen op bestuurlijk niveau hebben geen medische achtergrond en zien een ziekenhuis dan ook als een commercieel bedrijf.
Terwijl veel zorgmedewerkers bezig zijn met hoe de beste zorg te leveren, kijken bestuurders hoofdzakelijk naar de financiën van het ziekenhuis, waardoor er tussen deze partijen conflicterende belangen bestaan.
Conflicten zijn er om op te lossen, zolang men het gesprek met elkaar aangaat. Maar als partijen niet met elkaar communiceren, ontstaat er onbegrip, wat leidt tot irritaties met als gevolg ontevreden medewerkers. Onnodig als je het mij vraagt.
Ook ik als zorgmedewerker snap dat een zorginstelling financieel gezond moet blijven, willen we überhaupt zorg kunnen aanbieden.
Dus mijn verzoek aan alle zorgmedewerkers en besturen, blijf met elkaar praten, zodat misverstanden uit de wereld geholpen worden en we samen de beste zorg leveren.

Comments